ਗ਼ਜ਼ਲ਼

ਗ਼ਜ਼ਲ਼

ਕਦੇ ਹਥਾਂ ਕਦੇ ਪੈਰਾਂ ਤੇ, ਉਭਰਦੇ ਰਹੇ ਛਾਲੇ |

ਬੜੇ ਪ੍ਰੇਮੀ ਨੇ, ਆਪਣਿਆਂ ਤਰਾਂ, ਮਿਲਦੇ ਰਹੇ ਛਾਲੇ |

ਅਸੀਂ ਤਾਂ ਸਹਿ ਲਏ ਪਥਰ, ਇਹਨਾ ਕੰਡੇ ਵੀ ਨਾ ਝੱਲੇ

ਲਗੀ ਜਦ ਚੋਭ, ਚੰਦਰੇ, ਦੇਰ ਤਕ, ਰੋਂਦੇ ਰਹੇ ਛਾਲੇ |

ਬੜਾ ਹੀ ਸਿਸਕਦੇ ਹਨ, ਮੇਰਿਆਂ ਪੈਰਾਂ ਦੀ ਪੀੜਾ ਸੰਗ

ਮੇਰੇ ਪੈਰਾਂ ਨੂ ਹੰਝੂਆਂ ਨਾਲ, ਹਨ ਧੋਂਦੇ ਰਹੇ ਛਾਲੇ |

ਮੁਸੀਬਤ ਵਿਚ ਵੀ, ਦਿਲ ਵਾਲਿਆਂ ਦਾ, ਸਾਥ ਨਹੀਂ ਛਡਦੇ,

ਕਿਵੇਂ ਸੱਸੀ ਦੇ ਪੈਰਾਂ ਹੇਠ, ਸਿਰ ਦਿੰਦੇ ਰਹੇ ਛਾਲੇ |

ਇਹਨਾ ਦੀ ਮੇਹਰ ਸੀ, ਵਰਨਾ, ਮੇਰੇ ਵਿਚ ਖਾਸੀਅਤ ਕੀ ਸੀ ,

ਸਦਾ ਹੀ, ਤੇਰੀਆਂ ਅਖੀਆਂ ਨੂ, ਤਰ ਕਰਦੇ ਰਹੇ ਛਾਲੇ |

ਮਿਲੇ ਜੇ 'ਸ਼ਰਫ' ਤਾਂ ਪੁਛੀਏ, ਕਿ ਉਹ ਹੁੰਦੇ ਸੀ ਕੈਸੇ ਦਿਲ,

ਕਿਸੇ ਦੇ ਵੇਖਕੇ ਛਾਲੇ, ਜੋ ਖੁਦ ਹੁੰਦੇ ਰਹੇ ਛਾਲੇ |

ਜੀਓ ਤਰਲੋਕ ਜੀ ਇਹਨਾ ਦਾ ਲੈ ਕੇ ਆਸਰਾ ਜੀਓ

ਕਿ ਸਾਮਾਨ ਜੀਣ ਦਾ ਫਿਸਦੇ ਕਦੀ ਭਰਦੇ ਰਹੇ ਛਾਲੇ |