ਯਾਰ ਦੇ ਖਤ ਦੇ ਹਰ ਅੱਖਰ ਤੋਂ , ਖਾਮੋਸ਼ੀ ਖਿੱਲਰੀ ਹੈ
ਆਪਣੇ ਇਕਰਾਰ ਦਾ ਦਿਨ ਆਓਣ ਦਾ ਵੇਖ ਇੰਤਜ਼ਾਰ
ਨਜਰ ਨਹੀਂ ਹਟਦੀ ਕਲੰਡਰ ਤੋਂ , ਖਾਮੋਸ਼ੀ ਖਿੱਲਰੀ ਹੈ
ਤੇਰੇ ਹੰਝੂਆਂ ਨਾਲ ਇਸ ਖਾਤਰ ਨਹੀਂ ਹੁਣ ਪਿਘਲਦਾ ਮੈਂ
ਡਰ ਰਹੀ ਤੇਰੇ ਅਡੰਬਰ ਤੋਂ , ਖਾਮੋਸ਼ੀ ਖਿੱਲਰੀ ਹੈ
ਰਾਤ ਦੇ ਤੂਫਾਨ ਦਾ ਕੀ ਸ਼ਹਿਰ ਨੇ ਦੱਸਣਾ ਏ ਹਾਲ
ਪੜ੍ਹ ਰਹੇ ਨੇ ਲੋਕ ਖੰਡਰ ਤੋਂ, ਖਾਮੋਸ਼ੀ ਖਿੱਲਰੀ ਹੈ
ਸ਼ੌਕ ਦੇ ਰਾਹਾਂ ਚੋਂ ਹੁੰਦੀ ਮੇਰੇ ਬੂਹੇ ਆ ਖਲੋਤੀ
ਤੂੰ ਜੋ ਤੋਰੀ ਆਪਣੇ ਦਰ ਤੋਂ, ਖਾਮੋਸ਼ੀ ਖਿੱਲਰੀ ਹੈ
ਤੇਰੇ ਕੋਲੋਂ ਦੂਰ ਜਾ ਕੇ ਜਾਪਦਾ ਹੈ ਇਸਤਰਾਂ
ਦੂਰ ਹੋਇਆਂ ਹਾਂ ਸਮੁੰਦਰ ਤੋਂ , ਖਾਮੋਸ਼ੀ ਖਿੱਲਰੀ ਹੈ
ਦਰ ਤੇਰੇ ਮਥਾ ਘਸਾ ਤਰਲੋਕ ਨੇ ਕੀ ਖੱਟ ਲਿਆ ਹੈ
ਆਸ ਰਖ ਬੈਠਾ ਹਾਂ ਪੱਥਰ ਤੋਂ , ਖਾਮੋਸ਼ੀ ਖਿੱਲਰੀ ਹੈ
ਤੈਨੂ ਵੇਖ ਕੇ, ਮਨ ਦੇ ਅੰਦਰ, ਸਾਂਭਣ ਨੂ , ਦਿਲ ਕਰਦਾ ਹੈ |
ਕਿਤੇ ਗੁਆਚ ਨਾ ਜਾਵੇਂ, ਅਖੀਆਂ ਮੀਚਣ ਨੂ , ਦਿਲ ਕਰਦਾ ਹੈ |
ਤੇਰੇ ਨੈਣਾਂ ਦੀ ਡੂੰਘਾਈ, ਨਾਪਣ ਨੂ, ਦਿਲ ਕਰਦਾ ਹੈ,
ਇਕ ਝੀਲ ਦੇ ਅੰਦਰ ਮੇਰਾ, ਡੁੱਬਣ ਨੂ , ਦਿਲ ਕਰਦਾ ਹੈ |
ਹੋਰ ਕੋਈ ਨਾ ਵੇਖੇ ਉਸਨੂ, ਏਦਾਂ ਕਿਤੇ ਲੁਕਾਵਾਂ ਮੈਂ,
ਇੰਟਰ-ਨੈਟ ਤੋਂ ਸੁਹਣੇ ਯਾਰ, ਡਲੀਟਣ ਨੂ ਦਿਲ ਕਰਦਾ ਹੈ |
ਜਿਸਮ ਤੇਰੇ ਦਾ ਇਕ ਇਕ ਅਖਰ, ਘੋਖਣ ਨੂ , ਦਿਲ ਕਰਦਾ ਹੈ,
ਗਜਲ ਦੇ ਵਾਂਗੂੰ ਤੇਰਾ ਰੂਪ, ਸ਼ਿੰਗਾਰਨ ਨੂ ਦਿਲ ਕਰਦਾ ਹੈ |
ਥੋੜਾ ਥੋੜਾ ਕਰਕੇ, ਜੋ ਸਾਰੇ ਦਾ ਸਾਰਾ, ਚਲਾ ਗਿਆ,
ਉਸਨੂ , ਮਨ ਦੀਆਂ ਨੁੱਕਰਾਂ ਵਿਚੋਂ, ਭਾਲਣ ਨੂ ਦਿਲ ਕਰਦਾ ਹੈ |
ਤੰਗ ਆਇਆ ਹਾਂ, ਬਾਜ਼ਾਰਾਂ ਦੀ, ਭੀੜ ਤੋਂ, ਸ਼ੋਰ ਸ਼ਰਾਬੇ ਤੋਂ,
ਤੇਰੇ ਨਾਲ ਅੱਜ ਮਨ ਦੇ ਅੰਦਰ, ਉਤਰਨ ਨੂ , ਦਿਲ ਕਰਦਾ ਹੈ |
ਉਹ ਨੇਤਾ ਜੋ ਲਾਰੇ, ਮਿਠੇ ਬੋਲਾਂ ਨਾਲ, ਪਰੋਸ ਗਿਆ,
ਫੇਰ ਸੁਣਾਂ ਅੱਜ, ਉਸ ਨੇਤਾ ਦੇ, ਭਾਸ਼ਣ ਨੂ , ਦਿਲ ਕਰਦਾ ਹੈ
ਗ਼ਜ਼ਲ਼
ਕਦੇ ਹਥਾਂ ਕਦੇ ਪੈਰਾਂ ਤੇ, ਉਭਰਦੇ ਰਹੇ ਛਾਲੇ |
ਬੜੇ ਪ੍ਰੇਮੀ ਨੇ, ਆਪਣਿਆਂ ਤਰਾਂ, ਮਿਲਦੇ ਰਹੇ ਛਾਲੇ |
ਅਸੀਂ ਤਾਂ ਸਹਿ ਲਏ ਪਥਰ, ਇਹਨਾ ਕੰਡੇ ਵੀ ਨਾ ਝੱਲੇ
ਲਗੀ ਜਦ ਚੋਭ, ਚੰਦਰੇ, ਦੇਰ ਤਕ, ਰੋਂਦੇ ਰਹੇ ਛਾਲੇ |
ਬੜਾ ਹੀ ਸਿਸਕਦੇ ਹਨ, ਮੇਰਿਆਂ ਪੈਰਾਂ ਦੀ ਪੀੜਾ ਸੰਗ
ਮੇਰੇ ਪੈਰਾਂ ਨੂ ਹੰਝੂਆਂ ਨਾਲ, ਹਨ ਧੋਂਦੇ ਰਹੇ ਛਾਲੇ |
ਮੁਸੀਬਤ ਵਿਚ ਵੀ, ਦਿਲ ਵਾਲਿਆਂ ਦਾ, ਸਾਥ ਨਹੀਂ ਛਡਦੇ,
ਕਿਵੇਂ ਸੱਸੀ ਦੇ ਪੈਰਾਂ ਹੇਠ, ਸਿਰ ਦਿੰਦੇ ਰਹੇ ਛਾਲੇ |
ਇਹਨਾ ਦੀ ਮੇਹਰ ਸੀ, ਵਰਨਾ, ਮੇਰੇ ਵਿਚ ਖਾਸੀਅਤ ਕੀ ਸੀ ,
ਸਦਾ ਹੀ, ਤੇਰੀਆਂ ਅਖੀਆਂ ਨੂ, ਤਰ ਕਰਦੇ ਰਹੇ ਛਾਲੇ |
ਮਿਲੇ ਜੇ 'ਸ਼ਰਫ' ਤਾਂ ਪੁਛੀਏ, ਕਿ ਉਹ ਹੁੰਦੇ ਸੀ ਕੈਸੇ ਦਿਲ,
ਕਿਸੇ ਦੇ ਵੇਖਕੇ ਛਾਲੇ, ਜੋ ਖੁਦ ਹੁੰਦੇ ਰਹੇ ਛਾਲੇ |
ਜੀਓ ਤਰਲੋਕ ਜੀ ਇਹਨਾ ਦਾ ਲੈ ਕੇ ਆਸਰਾ ਜੀਓ
ਕਿ ਸਾਮਾਨ ਜੀਣ ਦਾ ਫਿਸਦੇ ਕਦੀ ਭਰਦੇ ਰਹੇ ਛਾਲੇ |
ਗ਼ਜ਼ਲ
ਕਾਗਜ਼ ਦੀ ਕਿਸ਼ਤੀ ਵਿਚ, ਮੈਂ ਇਕ ਚਿਠੀ ਉਸਨੂ ਭੇਜੀ ਸੀ |
ਕਿਸ਼ਤੀ ਭਾਵੇਂ ਕਾਗਜ਼ ਦੀ ਸੀ, ਸੁਪਨਾ ਮੇਰਾ ਅਸਲੀ ਸੀ |
ਆਪਨੇ ਆਪ ਚੋਂ ਲਭਾ, ਪਰ ਮੈਂ ਭੀੜ ਦੇ ਵਿਚ ਗਵਾਚ ਗਿਆ,
ਬਾਜ਼ਾਰਾਂ ਦੀ ਰੋਣਕ ਸੀ, ਯਾ ਭੀੜਾਂ ਦੀ ਖੁਦਗਰਜ਼ੀ ਸੀ |
ਜਦ ਮੈਂ ਨਦੀ ਤੋਂ ਦੋ ਘੁਟ ਮੰਗੇ ਓਹ ਆਪੇ ਵਿਚ ਸਿਮਟ ਗਈ
ਮੇਰੀ ਸੋਚ ਹੈਰਾਨ ਨਦੀ ਲਈ ਇਹ ਕੈਸੀ ਸ਼ਰਮਿੰਦਗੀ ਸੀ
ਗੁੰਝਲਦਾਰ ਨੇ ਸੱਜਣ, ਮੇਰਾ ਹਰ ਮਸਲਾ ਉਲਝਾ ਛਡਦੇ,
ਇਸ਼ਕੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਤਾਂ ਮੇਰੀ, ਸ਼ਖਸ਼ੀਅਤ ਸਾਦ-ਮੁਰਾਦੀ ਸੀ,
ਰੁਸਵਾ ਹੋ ਕੇ ਜਦ ਓਹ ਤੁਰਿਆ, ਮਹਿਫਿਲ ਵਿਚ ਘਬਰਾਹਟ ਸੀ,
ਜਦ ਅਰਥੀ ਵਿਚ ਬਦਲ ਗਿਆ ਤਾਂ ਹਰ ਇਕ ਅਖ ਪਥਰਾਈ ਸੀ |
ਅੱਜ ਖੁੱਲੇ ਦਰਵਾਜ਼ੇ ਤੇ, ਅੱਖ ਤਰਸੀ ਉਸਦੀ ਝਲਕ ਲਈ,
ਕਲ੍ਹ ਜੋ ਝੀਤਾਂ ਥਾਣੀ ਵੀ, ਧੁਰ ਅੰਦਰ ਤੀਕ ਉਤਰਦੀ ਸੀ |
ਇਹ ਕੈਸਾ ਸਮਝੋਤਾ, ਜਿਥੇ ਚਿੱਤ ਵੀ, ਪੱਟ ਵੀ, ਤੇਰੇ ਨੇ,
ਫਿਰ ਮਨ ਨੂ ਸਮਝਾਇਆ, "ਓਥੇ ਤੇਰਾ ਕੇਹੜਾ ਦਰਦੀ ਸੀ"|
ਤਰਲੋਕ "ਜੱਜ " 6-4-2010
